عروسک‌خانه

نورا زنی زیبا ولی خام که دل‌بستة  شوهر و کودکان خویش است و برای بهبودی همسرِ بیمارش همه‌گونه جان‌فشانی کرده و او را به زندگی برگردانده، زمانی که به اعتماد و یاریِ همسرش نیاز پیدا می‌کند، می‌بیند دَر بر پاشنة دیگری می‌گردد. ناگهان چشم به چندوچونِ زناشوییِ خود و دروغی که زندگی‌اش را بر آن بنیان نهاده، باز می‌کند. درمی‌یابد شوهرش، پدر سه فرزندش، بیگانه‌ای بیش نیست و همواره با او چون بچه و داراییِ خود رفتار کرده است. می‌بیند پدرِ خودش نیز همین رفتار را با او کرده‌است. پی می برد که خوشبختی‌اش دروغین بوده و خودش، نه آدمی آزاد و برابر، که عروسکی و خانه‌اش نه خانه، که عروسک‌خانه‌ای بوده است. این چشم‌گشایی تنها تا دیوارهای خانه پیش نمی‌رود، بیرون و درون او را هم می‌پیماید و به سوی مرگش می‌راند و سرانجام بر آنش می‌دارد که همه چیزِ خود را رها کند و در جست‌و‌جوی حقیقت، خود و ارزش‌های خود، پا به دنیای واقعی بنهد. این‌گونه، او نخستین گام را به دنیای بیرون می‌گذارد- دنیایی سردتر و تنهاتر، ولی هم‌زمان، روشن از کورسوی امید به چیزی بهتر، ایبسن در نامه‌ای دربارة نورا می‌نویسد:«زندگی او درواقع باید در آن دمی آغاز شود که از خانه‌اش می‌رود… بچة بزرگ بالغی، نورا، در نمایشنامه هست که باید برای یافتن خود پا به زندگی بیرون بگذارد…»