نامه‌های تولستوی

بسيارى از سخن سنجان جهان  « تولستوى »  را يكى از بزرگترين نويسندگان تاريخ و اثار وى به ويژه جنگ و صلح را به منزله ارزنده ترين
شاهكار داستان سرايى چند سده اخير دانسته اند. شايد اين اظهار تا اندازه اى اغراق آميز به نظر ايد ولى قدر مسلم كمتر نويسنده اى در تاريخ
ادبيات بين المللى مى توان يافت كه تا اين اندازه صيت شهرتش در گنبد گيتى پيچيده باشد.

اما انچه شايد به همان اندازه تأليفات اين نويسنده نامدار براى دوستداران اثار او ارزنده باشد همان جزئيات شخصيت بغرنج و چگونگى
گذراندن عمر دراز اوست كه بسيارى از محققان و شرح حال نويسان كوشيده اند موشكافى و حلاجى كنند. بنابراين كتاب هايى كه در اين
زمينه نگاشته شده است فراوان است ولى بدون ترديد انچه مى تواند به طور مستند و بهتر چگونگى افكار و عواطف و ريزه كارى هاى
شخصيت يك نويسنده را افتابى كند مكاتبات اوست. مخصوصا مكاتباتى مانند نامه هاى تولستوى كه از لحاظ تنوع و فراوانى و طرح مسايل
گوناگون عصر خود كمتر نويسنده اى مى تواند با او كوس برابرى زند. خوشبختانه مجموع اين نامه ها بدون نقص و بى هيچ كم و كسرى براى
ثبت در تاريخ جاودان ادبيات باقى مانده است و اخيرا نامه هاى تولستوى در ايتاليا ترجمه شده و با طبع زيبايى انتشار يافته است.

از انجا كه هنگام پايان ترجمه اين نامه ها به مناسبت صد و پنجاهمين سال تولد تولستوى مقاله جالبى به قلم پير دو بوادوفر در روزنامه لوموند
تحت عنوان  « مذهب هزار سال سوم »  به چاپ رسيده و در شناسايى تولستوى اثر فراوان دارد نخست به ترجمه ان مقاله مبادرت ورزيده و
سپس مقدمه مختصر سيلويو برنادرينى را نيز درباره تفسير نامه هاى تولستوى از نظر خوانندگان خواهم گذرانيد.